«Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ισραηλινή αλαζονεία· η ιδέα ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ότι δεν θα πληρώσουμε ποτέ το τίμημα και δεν θα τιμωρηθούμε για αυτό. Θα συνεχίσουμε ανενόχλητοι». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινούσε ο ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί το πρώτο άρθρο που έγραψε μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου 2023. Υπογράμμισε ότι, για να γίνει κατανοητό το πλαίσιο αυτών των γεγονότων, είναι απαραίτητο να εξεταστεί ολόκληρη η ιστορία γύρω από τη συστηματική άρνηση αναγνώρισης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων σε μια αυτοδύναμη ύπαρξη.
Ο Λεβί, ο οποίος είναι αρθρογράφος της εφημερίδας «Haaretz», δεν είναι νέος στο θέμα της Γάζας και του Παλαιστινιακού ζητήματος. Έχει υπάρξει μια από τις πιο κριτικές φωνές στο Ισραήλ για δεκαετίες, τονίζοντας τη δυνατότητα συνύπαρξης με πλήρη δικαιώματα σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Σημαντική είναι η επίδραση του βιβλίου του «Killing Gaza», το οποίο περιλαμβάνει άρθρα του από το 2014 έως το 2024 και αποτυπώνει την κλιμάκωση της βίας και τις συνέπειες της πολεμικής σύρραξης στη Λωρίδα της Γάζας, όπου οι νεκροί ανέρχονται σχεδόν στις 42.000.
Η αντίληψη του Λεβί είναι ότι, ενώ οι ισραηλινές κυβερνήσεις, με κυριότερο τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχουν προτιμήσει την συστηματική βία, αυτό έχει ακυρώσει τις προοπτικές μιας ειρηνικής διαδικασίας. Ο πόλεμος δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο ως απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ αλλά κυρίως ως μία σειρά πολιτικών ενεργειών που υπονομεύουν την ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους, όπως οι παράνομοι εποικισμοί και ο αποκλεισμός της Γάζας.
Αναφερόμενος στην κοινωνική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο Ισραήλ, ο Λεβί υπογραμμίζει την απογοήτευση του απέναντι στη διαρκή υποστήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων, τη σιωπή της ισραηλινής Αριστεράς και τις επικρίσεις προς το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Σηκώνει επίσης την ανησυχία του για τις επιπτώσεις που προκύπτουν από την καλλιέργεια μίας νοοτροπίας που νομιμοποιεί βία και εγκλήματα πολέμου, φοβούμενος ότι αυτό θα παραμείνει ως κληρονομιά στο Ισραήλ.
Φέρνει στο προσκήνιο τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τις στατιστικές των θυμάτων. Ο πόλεμος δεν είναι απλώς μια αδιόρατη εικόνα, αλλά πολλές προσωπικές μαρτυρίες: από ένα φωτογράφο που κάθισε σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω των πυρών, μέχρι μικρά παιδιά που χάθηκαν χωρίς κανέναν να τα προστατεύει. Ο Λεβί δεν έχει συμπάθεια για τη Χαμάς, όμως αναγνωρίζει ότι οι ισραηλινές επιλογές έχουν οδηγήσει σε αυτή την καταστροφή.
Στη σκέψη του Λεβί, η μόνη διέξοδος από αυτή τη διαρκή βία είναι η ύπαρξη ενός ενιαίου κράτους. Όπως λέει, το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι βιώνουν από το 1967 ένα καθεστώς που είναι κατά βάση απαρτχάιντ. Πρέπει να επιλεγεί αν θα υπάρξει δημοκρατία ή θα συνεχιστεί το καθεστώς της ανισότητας.
Αναφορικά με τη γενοκτονία, ο Λεβί ρωτά: «Πώς να ονομάσει κανείς τις μαζικές δολοφονίες που συνεχίζονται χωρίς διακρίσεις και με μια κλίμακα δύσκολα φανταστική;». Η οδύνη του προκύπτει από τις εικόνες των μαρτύρων της βίας, θυμίζοντας την ανάγκη για ευαισθητοποίηση και διεθνή παρέμβαση.
Πηγή: tanea.gr
