Οι άδειες αίθουσες διδασκαλίας αντιπροσωπεύουν μια θλιβερή πραγματικότητα που αποτυπώνει μια σειρά αποτυχιών. Αρχικά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα μικρά ποσοστά συμμετοχής στις διαλέξεις δεν οφείλονται στους φοιτητές, αλλά στο γεγονός ότι πολλοί διδάσκοντες δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ στη διδακτική διαδικασία. Στα περισσότερα πανεπιστήμια στην Ευρώπη, οι διδάσκοντες διδάσκονται πώς να διδάσκουν, κάτι που δεν συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Υπάρχει μια παρωδία στην αξιολόγηση του διδακτικού έργου, που δεν αποδίδει ευθύνες στους φοιτητές.
Ένας παράγοντας που επηρεάζει τη συμμετοχή είναι ο τρόπος εξέτασης, ο οποίος ενθαρρύνει στρατηγικές αποστήθισης και αντιγραφής, παρακάμπτοντας εναλλακτικούς τρόπους αξιολόγησης, όπως εργασίες και παρουσιάσεις. Αυτές οι διαδικασίες θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν ποικιλία δεξιοτήτων και ικανοτήτων, αλλά δυστυχώς, οι φοιτητές δεν ευθύνονται για την αδιαφορία που παρατηρείται στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Επιπλέον, συχνά οι φοιτητές επιλέγουν πανεπιστημιακά τμήματα που δεν συγκαταλέγονται στις πρώτες προτιμήσεις τους, κυρίως λόγω των χαμηλών βαθμολογιών τους. Αυτό δημιουργεί μια αδρανή μάζα φοιτητών που καταγράφεται και καταγράφει προβλήματα στη λειτουργία των πανεπιστημίων. Για τις αδυναμίες αυτές, οι φοιτητές έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης, αφού οι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση είναι πολλοί.
Πολλοί διδάσκοντες είναι περισσότερο ερευνητές παρά καθηγητές, κάτι που καθιστά τη διδασκαλία τους σπάνια στα αμφιθέατρα. Αν και το όνομά τους αναφέρεται στα προγράμματα σπουδών, πολλές φορές παραπλανούν τους φοιτητές που επιλέγουν τα τμήματά τους.
Για να επιστρέψουν οι φοιτητές στις αίθουσες, πρέπει να αναστοχαστούμε το ρόλο μας και να μεταμορφώσουμε την εκπαιδευτική τους εμπειρία. Είναι απαραίτητο να γίνει το πανεπιστήμιο ένα ζωντανό περιβάλλον μάθησης και όχι απλώς ένα εξεταστικό κέντρο. Οφείλουμε να εισαγάγουμε πολλαπλούς τρόπους αξιολόγησης και να εστιάσουμε στην κατανόηση, αντί στη μηχανική αποστήθιση.
Επιπλέον, υπάρχει η ανάγκη να επαναξιολογήσουμε το περιεχόμενο διδασκαλίας, καθώς πολλές φορές τα προγράμματα σπουδών είναι αναχρονιστικά και δεν απαντούν στις τρέχουσες ανάγκες της κοινωνίας. Οι αλλαγές στον κόσμο απαιτούν και αλλαγές στην εκπαίδευση.
Τα άδεια αμφιθέατρα δεν σημαίνουν πάντα αδιαφορία από τους φοιτητές· πολύ συχνά σταθμίζουν το κόστος και τα οφέλη της παρουσίας τους. Όταν το κόστος υπερβαίνει τα οφέλη, είναι φυσικό να διατηρούνται άδεια τα αμφιθέατρα. Η αύξηση της χρηματοδότησης ή οι προσλήψεις δεν θα αλλάξουν αυτή την κατάσταση, αν δεν αντιμετωπιστούν και οι δομικές αιτίες της.
Πηγή: tanea.gr
