Στις 28 Οκτωβρίου 1940, το πρωί ξημερώνει με έναν καινούργιο άνεμο πάνω από την Αθήνα. Η ώρα είναι 6 όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξυπνούν την πόλη. Ο ουρανός είναι πεντακάθαρος, μυρίζει δροσιά και οι κάτοικοι, ξαφνιασμένοι από την αλλαγή, αρχίζουν να ρωτούν τους πρώτους που βγαίνουν στους δρόμους. Παρά τη συγκίνηση της στιγμής, δεν υπάρχει διάθεση ταραχής ή αγωνίας, αλλά μια ελαφριά ευφορία αναδύεται από τις ψυχές των ανθρώπων, σαν να ανακαλύπτουν ξαφνικά τη νεότητα που κρύβουν μέσα τους. Η είδηση του πολέμου διαδίδεται γρήγορα, δημιουργώντας μια αίσθηση περηφάνιας και αλληλεγγύης.
Ο Γιώργος Σεφέρης, νομπελίστας ποιητής και τότε προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου, είχε ήδη περιγράψει τη στιγμή που πληροφορήθηκε για την κήρυξη του πολέμου. “Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μου είπε: ‘Έχουμε πόλεμο’. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο κόσμος είχε αλλάξει τόσο δραματικά.” Αυτή η μέρα αποδείχθηκε καθοριστική για το έθνος, καθώς όλοι άρχισαν να μαζεύονται στα υπόγεια, διαμένοντας προετοιμασμένοι για την επόμενη πρόκληση.
Ο Γιώργος Θεοτοκάς, αναπολώντας τη μέρα, παρατήρησε τη χαρά που ξεχειλίζει από τους στρατιώτες καθώς αναχωρούν για το μέτωπο. “Τραγουδούν και γελούν, σαν παιδιά που ξεκινούν για μια ευχάριστη εκδρομή”, περιγράφει. Παρόλο που γύρω τους υπήρχε ένας εχθρός δέκα φορές ισχυρότερος, οι πολίτες διακατέχονταν από μια αίσθηση αλληλεγγύης και περηφάνιας για τη χώρα τους, που τους έκανε να νιώθουν μια θεραπευτική φιλοδοξία και δύναμη.
Αυτή η ημέρα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η αρχή ενός πολέμου, αλλά και ένα ορόσημο που σφραγίζει την ελληνική ψυχή με μια αίσθηση ενότητας και αντίστασης, που αναβλύζει από τα βάθη της. Όπως αποτυπώνει και ο Άγγελος Τερζάκης, το έθνος είχε κοιμηθεί διαφορετικό το προηγούμενο βράδυ και ξυπνούσε τώρα με μια νέα ταυτότητα.
Πηγή: tanea.gr
