Πριν από τρία χρόνια, ο Ανδρέας Αγγελιδάκης παρουσίασε ένα από τα πρόσφατα πρότζεκτ του, το «Sissy», ένα περιοδικό που αντλεί έμπνευση από το παρελθόν, και συγκεκριμένα από τα «Μανίνα» και «Κατερίνα» της δεκαετίας του 1970. Σε αυτό το περιοδικό, περιλαμβάνει κριτικά κείμενα με γραφικά στοιχεία που σχολιάζουν τον συνεχιζόμενο μετασχηματισμό της Αθήνας. Καθώς στοιχειοθετεί τις ιδέες του, στο τεύχος «Keeping up with the Athenians» αναφέρεται στις εσωτερικές αντιφάσεις της πόλης, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη δυτική και την αλα τούρκα επιρροή.
Ο Αγγελιδάκης, εκτός από αρχιτέκτονας είναι και καλλιτέχνης, επιμελητής και συγγραφέας, ζει στην Αθήνα και έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Νότιας Καλιφόρνιας, καθώς και ανώτερο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στο Πανεπιστήμιο Columbia. Στη δημιουργική του πορεία, ο Αγγελιδάκης έχει αμφισβητήσει επανειλημμένα τη συμβατική αντίληψη της αρχιτεκτονικής, ανατρέποντας την παραδοσιακή διαδικασία σχεδίασης και υλοποίησης κτιρίων. Συχνά ξεκινά τη δουλειά του από υπάρχοντα κτίρια, δημιουργώντας μοντέλα, ταινίες και εγκαταστάσεις που εξασθενίζουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας.
Ένα ακόμα ενδιαφέρον έργο του είναι το «anti-Acropolis», στο οποίο αναλύει το Καζίνο που σχεδίασε ο Καραμανλής στο Μον Παρνές. Αυτό το κτίριο αποτύπωσε την ψευδο-ανθούσα οικονομία της δεκαετίας του ’60 αλλά γρήγορα κατέληξε σε αποτυχία. Σήμερα, απέχει πολύ από την αρχική του προοπτική και παραμένει ως ερείπιο στην κορυφή του βουνού, συνιστώντας μια ελληνική μεταφορά της αποτυχίας της πόλης.
Εξίσου σημαντική είναι και η ενσυναίσθηση που εκφράζει μέσω του έργου του. Για παράδειγμα, ο Αγγελιδάκης συσχετίζει την Ελληνική Επανάσταση με την Θεά Αθηνά, η οποία όρισε ήρωες όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Καποδίστριας, δημιουργώντας μια ποπ μυθολογία που αναμιγνύει πολιτική και πολιτισμό. Στο «Sissy», επαναστατεί με όρους queer, διαλύοντας τις παραδοσιακές αφηγήσεις και επανερμηνεύοντας ιστορικά γεγονότα.
Μέσω του έργου του, ο Αγγελιδάκης προτείνει μια νέα ανάγνωση της αρχιτεκτονικής, αναδεικνύοντας τον «Οικιακό Στυλίτη», ένα σύστημα επίπλων που αφορά την άνεση και την καθημερινότητα. Δημιουργεί ένα δίπολο ανάμεσα στη θεωρία και την πρακτική, αφού τα έργα του δεν είναι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και λειτουργικά, αναφέροντας τις πολυάριθμες πλευρές της αθηναϊκής ζωής.
Πηγή: tanea.gr
