Η Ευρώπη βιώνει μια σημαντική πολιτική μετατόπιση, με την Ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος σε πολλές χώρες. Είναι αξιοσημείωτη η επιρροή που ασκεί στα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα στις γειτονιές που στο παρελθόν ήταν απούσα. Αντίθετα, η Κεντροαριστερά δεν δείχνει να διαθέτει δυναμική. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ισπανία, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιστέκονται ενωμένες, ενώ αλλού παραμένουν σε στασιμότητα ή έχουν καθοδική πορεία. Στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη, με την Κεντροαριστερά να είναι διαιρεμένη και αναιμική. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το εκλογικό κοινό της Κεντροαριστεράς (που περιλαμβάνει ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά) μόλις που φτάνει το 25%.
Η αποσύνδεση της Κεντροαριστεράς από τους αδύναμους είναι επίσης ανησυχητική. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι εργαζόμενοι και οι απόκληροι αποτελούσαν τη βάση της Αριστεράς, ενώ τώρα η κομματική στήριξη φαίνεται να προέρχεται κυρίως από μεγαλύτερες ηλικίες μορφωμένα μεσαία στρώματα. Στην Ελλάδα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ υπερ-αντιπροσωπεύουν τους πιο εύπορους πολίτες, ενώ κόμματα όπως η Ελληνική Λύση και το ΚΚΕ ενισχύονται στους πιο αδύναμους.
Η Κεντροαριστερά, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τις κοινωνικές της τάξεις και τις αξίες της, αποδεικνύοντας διστακτικότητα και υποταγή απέναντι στον μεγάλο πλούτο, χωρίς να τολμά να επικρίνει τη φορολόγηση της πλούσιας αριστοκρατίας. Αντί να εκφράσει τους καταπιεσμένους και να πολιτικοποιήσει την κοινωνική αδικία, απομακρύνεται από αυτούς. Η ιδεολογική ηγεμονία του αντιπάλου της, το νεοφιλελευθερισμό, έχει προκαλέσει μια κουλτούρα ηττοπάθειας στην Κεντροαριστερά, και οι πρώην υποστηρικτές της που τώρα αφιερώνουν χρόνο σε κοινωνικά δίκτυα και δημόσιες εμφανίσεις, δεν προσφέρουν πραγματική υποστήριξη στους αδικημένους.
Η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Κεντροαριστερά δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και ιδεολογική. Είναι η ανάγκη να καλύψει το κενό που άφησαν οι προηγούμενες κοινωνικές συμμαχίες και να ανακτήσει το αξιακό της πυρήνα γύρω από τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Χωρίς αυτές τις αξίες, κινδυνεύει να απολέσει την πραγματική της ταυτότητα και να πισωγυρίσει σε ένα συλλογικό ναρκισσισμό, σχεδόν καταναλωτικό. Η μεγαλύτερη επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού ίσως να ήταν να ενστερνιστούν τις αξίες του ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν την αντίθεσή του.
Πηγή: tanea.gr
