Πού πηγαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες όταν πεθαίνουν; Μέσα μας, φυσικά. Η μνήμη τους ενσωματώνεται στη συλλογική μας συνείδηση, συνδέεται με στιγμές της ύπαρξής μας. Επειδή η μνήμη είναι η πιο κοντινή μορφή αθανασίας, οι καλλιτέχνες αυτοί παραμένουν κοντά μας περισσότερο από άλλους θνητούς. Ωστόσο, η λήθη τους περιμένει και αυτούς. Θα αλεστούν στον ανεμόμυλο του χρόνου και θα μείνουν μόνο ως σπόροι από τη μνήμη τους.

Διαβάζοντας για τον θάνατο του σπουδαίου Μίμη Πλέσσα, νιώθω τη θλίψη αλλά και την ελπίδα ότι η τέχνη του θα παραμείνει ζωντανή όσο έχουμε τη δυνατότητα να τη θυμόμαστε. Όσοι μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του και νιώθουμε τη μουσική του να μας «αγκαλιάζει», αναρωτιόμαστε για πόσο καιρό θα κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Σκέφτομαι πόσα από τα τραγούδια που γνώριζα από πριν το 1950, ή και πριν από έναν αιώνα, έχουν απομείνει. Ο αριθμός τους δεν είναι μεγάλος, καθώς τότε τα μέσα αποθήκευσης και αναπαραγωγής δεν ήταν αυτά που έχουμε σήμερα. Κάποια από τα υπέροχα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν σε πιο «πρωτόγονα» μηχανήματα, έχουν χαθεί μαζί με τα αντίστοιχα τεχνολογικά μέσα.

Τα πράγματα άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου. Αυτή τη στιγμή, τα τραγούδια του Πλέσσα μπορούν να ακουστούν σε ψηφιακή μορφή, γεγονός που υπόσχεται μια αναλλοίωτη διατήρηση στην αιωνιότητα. Όμως, λίγες δημιουργίες κατάφεραν να σπάσουν την «παγωμένη» επιφάνεια των σύγχρονων μουσικών τάσεων. Πόσο αναγνωρίσιμα είναι σήμερα το ηχόχρωμα του Πλέσσα στις νεότερες γενιές;

Ο Τζίμης Πανούσης, στο «Φασμπίντερ και ξερό ψωμί», θέτει ερωτήματα για την αντοχή των Μάρκου και Τσιτσάνη, και η σκέψη αυτή παραμένει επίκαιρη και για καλλιτέχνες όπως ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις και ο Πλέσσας. Η ταχύτητα με την οποία τα μουσικά ρεύματα κατακτούν το μυαλό και τα χείλη των νέων είναι καταλυτική. Σήμερα, πολλοί νέοι δεν γνωρίζουν αυτούς τους θρυλικούς καλλιτέχνες, και όσο μεγαλώνουμε εμείς που τους αγαπήσαμε, τόσο περισσότερο η μνήμη τους αρχίζει να εξασθενεί. Είναι η ζωή τελικά έτσι δομημένη.

Πηγή: tanea.gr