Ο ζωγράφος Τζάκσον Πόλοκ και ο μυθιστοριογράφος Ρίτσαρντ Πράις ήταν μέλη της ομάδας Sullivanians, η οποία διαλύθηκε το 1991. Παρά το γεγονός ότι κάποτε περιλάμβανε 400 άτομα, η ομάδα δεν είχε καμιά απομακρυσμένη τοποθεσία ή γκουρού που να καθορίζει τους κανόνες της. Λειτουργούσε στο Μανχάταν, με τα μέλη της να διαβιούν σε διαμερίσματα στο Upper West Side, με καθοδήγηση από τον Σολ Νιούτον, εκπαιδευμένο στο Σικάγο και στρατηγό στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Η ομάδα σχηματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και αρχικά υποστήριζε έναν παρεμβατικό μοντέλο θεραπείας, προτείνοντας στα μέλη της να αποδεσμευτούν από τις οικογενειακές τους σχέσεις και να επεκτείνουν τους κοινωνικούς και σεξουαλικούς τους κύκλους. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, εξελίχθηκε σε μια απουσία ελέγχου και η διάλυσή της έρχεται να συμπληρώσει μια 35ετή προσπάθεια αναμόρφωσης της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής, όπως αναλύει ο Alexander Stille στο βιβλίο του “The Sullivanians: Sex, Psychotherapy and the Wild Life of an American Commune”.
Αν και η Sullivanians ήταν μια μοναδική συλλογικότητα, κατάφερε να παραμείνει κάτω από το ραντάρ της δημόσιας προσοχής, με διάσημα μέλη όπως ο Πόλοκ, η χορεύτρια Λουσίντα Τσάιλντς και ο Πράις. Η σύνδεση του Πόλοκ με την ομάδα έγινε μέσω του κριτικού τέχνης Κλεμ Γκρίνμπεργκ, που προώθησε τη δημοτικότητα του Ινστιτούτου Sullivan.
Η θεωρία που προώθησε η ομάδα αποδείχθηκε ριζοσπαστική, αν και με τον καιρό η δομή της έγινε πιεστική. Οι θεραπευτές, οι οποίοι δεν είχαν πάντα επίσημα προσόντα, καθόριζαν πτυχές της ζωής των μελών, όπως με ποιον θα έπρεπε να κάνουν σεξ, ενώ επέβαλλαν ακόμη και τον χωρισμό των παιδιών. Σε πολλές περιπτώσεις, οι θεραπευτές είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους ασθενείς τους, προκαλώντας σοβαρές επιπτώσεις.
Στη διάρκεια της ιστορίας των Sullivanians, αρκετοί πρώην μέλη μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και τις κακουχίες που υπέστησαν, θέτοντας σε κοινή θέα τη σκοτεινή πλευρά αυτής της οργάνωσης. Ο Stille αναφέρει ότι οι άνθρωποι που είχαν συμμετάσχει στην ομάδα, καθώς πλησίαζαν στη τρίτη ηλικία, άρχισαν να αναρωτιούνται για την εμπειρία τους και αντεπισκόπησαν τις συνέπειες των αποφάσεων της ομάδας.
Οι αποφάσεις του Νιούτον, όπως η αντίδρασή του στο πυρηνικό ατύχημα του Three Mile Island το 1979, προκάλεσαν αποστάσεις από αρκετούς μέλη, όπως ο Πράις, που αντιλήφθηκαν την αυξανόμενη παράνοια της ομάδας. Η διάλυση της ομάδας και οι έρευνες για την αποκάλυψη της ιστορίας τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980 επεσήμαναν τις σοβαρές συνέπειες της συνύπαρξης στην κοινότητα αυτή.
Πηγή: tanea.gr
